Oddech jesieni.

 Poczułam oddech jesieni na plecach. Zmrok, który zapada zaskakująco wcześnie. Wilgotny chłód wieczoru. Pierwsze wyjścia w filcowym kapeluszu, w czapce... Moment, w którym wypada pożegnać się z wszystkimi typowo letnimi szmatkami. Oczywiście część rzeczy będę jeszcze przemycać - w towarzystwie grubego swetra, szala, czy lekkiej kurtki, ale teraz nie będą grały już pierwszoplanowych ról. Październik - to brzmi poważnie. Liście lecą z drzew, mój orzech za chwilę będzie łysy... Ludzie za oknem prezentują całą gamę odzieżowych możliwości - od japonek po grube kurtki. Jesień! Doszłam do miejsca, w którym zaczynam się z niej cieszyć. Lubię ten jej zakres możliwości. Lubię jej kaprysy - słońce, deszcz, 25 stopni, za chwilę 8... Nieprzewidywalna i szalenie piękna w palecie swoich barw. I tak niezwykle spokojna po tym całym zwariowanym lecie. Jest jak wieczór z książką przy herbacie, jak leżenie pod kocem i oglądanie filmu, jak leniwy weekend w piżamie. Jest i już. Może ten oddech wcale nie będzie zimny i złowieszczy.