O umiejętności dostrzegania niewidzialnych rzeczy / Rajski ogród

"Było tam wiele przestrzeni i ciszy.  Gwiazdy świeciły niezwykle jasno, a całe pokłady stresu, żalów i utartych schematów, które od dawna na sobie dźwigałam, opadały ze mnie jeden po drugim, aż stałam się tylko sobą. Bez tej skorupy miałam wrażenie, jakbym mogła czuć i widzieć wszystko z ogromną jasnością. I wiedziałam, że powinnam zobaczyć coś ważnego. Wyczuwałam to. Po raz pierwszy od dawna naprawdę byłam uważna. (...) Bo dawniej rzucałam cukierki w sam środek tego całego (życiowego) rozgardiaszu. Rzucałam niezależnie od tego, co się działo. Byłam ciepła i spontaniczna. Wierzyłam w siłę szaleństwa, tworzenia wspomnień i śmiechu. A potem stałam się osobą, która rzuca cukierki wyłącznie wtedy, gdy nic niepokojącego się nie dzieje - i jeśli nie kłoci się to z jej poczuciem odpowiedzialności. Rzucałam cukierki w przyjętym i usankcjonowanym czasie  na rzucanie cukierków, kiedy wszystko zostało już zrobione, wszystko było bezpieczne, a lunch przygotowany.
A potem tak pochłonęło mnie bycie odpowiedzialną, że żaden moment nie był odpowiedni na rzucanie cukierków. A później nadeszło najgorsze...stałam się kimś kto wyśmiewa cukierkowych miotaczy...kto ma na to czas? Co to, przedszkole? (...) Koniec z tego rodzaju odpowiedzialnością. Nie chcę kiedyś spojrzeć za siebie i zdać sobie sprawę, że najlepszą moją cechą było zorganizowanie..."
Czytaj więcej »